Մասսայական ինֆորմացիոն միջոցների լայն տարածումը և դրանց հասանելիությոնը հասարակության բոլոր խավերին, մարդկանց մոտ, մանավանդ գիտելիքով շատ չծանրաբեռնված մեծամասնության մոտ, այն թյուր կարծիքն է ստեղծում, որ բոլորն էլ ամեն ինչի մասին կարող են հավակնոտ տոնով խոսել:
Բայց պետք է իմանալ, որ ամեն մի հարց ու պրոբլեմ ունի և՛ մակերես, և՛ խորք, ու վերջինս էլ հասանելի է այն մարդկանց մի մասին միայն, որոնք գիտելիքի հետ դու-ով են խոսում, այսինքն, գիտեն, թե հարցը որտեղից է գալիս, ինչ վիճակում է և ինչ զարգացումներ կարող է ունենալ:
Դրանից բացի, որևէ հարցի խորացված քննարկումների համար պետք է տիրապետել մտածելու և մտածածը մատուցելու արվեստին, որը նույնպես հասանելի է քչերին:
Սովորաբար, նորմալ պայմաններում կառավարողների համար հասարակության հասկացող խավը պոտենցիալ վտանգ է, մի բան, որը ճշմարիտ է նաև կառավարման ավելի բարձր մակարդակների համար:
Այդ իմաստով, իրավիճակի տարբեր մակարդակի տերերին ձեռնտու է հասկացող ու չհասկացող իրար խառնել այնպես, որ ինֆորմացիոն հեղեղի մեջ լավն ու վատը հնարավոր չլինի իրարից տարբերել և, որ ամենակարևորն է, չհասկացողին հավասարեցնել հասկացողին:
Այս հանգամանքը ծնում է հասարակության կառավարման նոր հնարավորություններ ու մոտեցումներ, քանի որ կայծակնային արագությամբ կարելի է կառավարման համար կարևոր ինֆորմացիան հասցնել մեծ թվով մարդկանց և դրանով իսկ մանիպուլացնել նրանց ցանկալի ողղություններով:
Պավել Բարսեղյան